طوریکه نشریه تذکر میدهد، S-400 از نمونه های مشابه غرب مستقیماً به اساس چند شاخص برتری دارد. اول اینکه، نمونه روسی همزمان چند راکت مدافعه هوایی برد مختلف پرتاب میکند. نشریه «National Interest»، منجمله چهار نوع چنین راکت ها را نام می برد که برد آنها مطابقاً 40، 120، 250 و 400 کیلومتر می باشد. راکت های «پیترییوت» امریکایی، طوریکه نشریه می نویسد، میتواند فقط راکت با برد 96 کیلومتر پرتاب کند.
دوم اینکه، نشریه «National Interest» به برتری شاخص های یکی از راکت های مدافعه هوایی (9М96Е2 با برد پروازی 120 کیلومتر) اشاره میکند که مجتمع S-400 آن را پرتاب میکند. نشریه می نویسد که چنین راکت نه تنها با سرعت 5 کیلومتر در ثانیه پرواز میکند، بلکه میتواند اهداف را نابود سازد که بالای زمین به ارتفاع تا 5 متر پرواز میکنند.
طوریکه کارلو کوپ یکی از کارشناسان مشهور نظامی میگوید، S-400 را میتوان توسط رادارهای خاص تجهیز نمود که برای نابودسازی دستگاه های پروازی کمتر محسوس معاصر، مانند طیارات F-22 و F-35 در نظر گرفته شده است.
نشریه در عین حال خاطرنشان می سازد که ساختن S-400 به روسیه امکان داشتن پارک طیارات شکاری نسبتاً کمتر به مقایسه امریکا و کشورهای ناتو فراهم می سازد.
کارشناسان همچنان اشاره میکنند که مجتمع راکتی مدافعه هوایی روسیه تهدید واقعی برای مجتمع های کشف هوایی راداری و هدف گیری امریکا و برخی کشورهای دیگر ناتو بوجود می آورد. نشریه، منجمله، راجع به طیاره امریکایی کشف دوردست راداری Boeing E-3 Sentry می نویسد که در برابر S-400 آسیب پذیر است.
مجتمع S-400 همچنان میتواند راکت های بالیستیکی را از بین ببرد که، به عقیده کارشناسان، به دلیل اساسی برای قصد عربستان سعودی در مورد خریداری این مجتمع های مدافعه هوایی مبدل گشته است. ولی نشریه تدقیق میکند که توانایی نابودسازی S-400 در باره راکت های بالیستیکی به طور موثق معلوم نیست.
نشریه «National Interest» بطور کل عقد قراردادها بین روسیه و برخی کشورهای عضو ناتو (یونان و ترکیه) و همچنان شرکای عنعنوی امریکا در باره همکاری نظامی — تخنیکی (عربستان سعودی و امارات متحده عربی) در باره صدور تخنیک جنگی پیشرفت واقعی میداند.
روشن است که نشریه از عدم نگرانی در حلقات عالی امریکایی به ارتباط علاقمندی روزافزون نسبت به S-400 در جهان شکایت میکند.
